Wie kent (kende) Frans Schreurs?

(geschreven door John Ramaekers)

Opeens stond op de site het overlijdensbericht van Frans Schreurs. Wie kent Frans en zijn vrouw Wies?

Weinig roeiers weten wie hij is, was. Ja, de man die op de doe-dagen in voor- en najaar zorgde voor de soep. Je zag hem nauwelijks, want hij krabbelde rond in de keuken. Tot ver in de tachtig.

Ik leerde Frans en Wies kennen toen ik in 1988 lid werd van MWC, boten- en roeiwatersportclub. Frans had een groen kajuitbootje dat vervaarlijk helde als je erop stapte. Was het evenwicht met bemanning aan boord hersteld, pruttelde het er lustig op los. Frans en Wies genoten ervan.

Het was in de tijd dat er nog veel ENCI-medewerkers lid waren van de club. Had je een technisch probleem? De ENCI-mannen losten het op.

Er is in die tijd, op het terrein, zelfs een stalen boot doormidden gezaagd, met een meter verlengd en weer aan elkaar gelast. En Frans, als kok, genoot ervan. Klim en Ferdy deden de kantine en Ferdy was daarnaast bootsman van de haven. Wie weet dat nog? Van de haven misschien nog een paar mensen, van de roei niemand.

Let wel, de club heeft een geschiedenis.

Een van de mooiste momenten, tijd voor Frans was, toen Lambert de kantine overnam als beheerder, na het terugtreden van Kim en Ferdy en het snelle overlijden van Klim daarna.

Lambert als kantinebeheerder had ambities en hij nodigde Frans daarbij uit. Met beperkte omstandigheden in de bungalow (een hoek van de loods; wie weet dat nog) begonnen zij maaltijden te bereiden en boden dat aan tegen een prijs waar je je vingers bij aflikte. Wat een luxe: overdag varen, glaasje op het terras en een heerlijke maaltijd waardoor je thuis niks meer hoefde te doen. St. Tropez bij MWC, zonder ….. opsmuk. Iedereen tevreden, de koning te rijk. En Frans genoot met volle teugen als kok.

Maar door een conflict met het toenmalige bestuur werd de zaak opgeblazen en sindsdien is er geen behoorlijke horeca meer geweest.

Frans en Wies werden ouder en, afhankelijk van je eigen fysieke mogelijkheden, is een bootje niet meer te handhaven. Net zoals roeiers op een gegeven moment hun hobby moeten opgeven.

Frans bleef lid, bleef koken bij het uit- en in het water leggen van de boten.

Nu is het afgelopen. Frans was op, is gestorven in het bijzijn van Wies en de kinderen en kleinkinderen en zij hebben er vrede mee. Ik wens hun allen sterkte en kracht.

Rust wel, Frans, je hebt het verdiend.