Deelname aan de roeiklassieker Nieuwege-Brugge, oftewel de Brugge Boat Race
2 maart 2025
Luc Timmermans en Chris van Oostrum
Terwijl veel MWC’ers zondag 2 maart j.l. met een pèlske in de hand naar de Boonte Störrem stonden te kijken, stonden Chris en Luc in Brugge met hun MWC-pèkske aan. Op deze carnavalszondag vond daar namelijk de roeiklassieker Nieuwege-Brugge, oftewel de Brugge Boat Race plaats. Een achtervolgingsrace over 5 kilometer op het Waggelwater. De BBR is traditioneel een behoorlijk internationale roeiwedstrijd met meer dan 700 deelnemers en veel ploegen uit België, Duitsland, Nederland, het VK, Frankrijk en zelfs Spanje en Italië, en dit jaar sinds lange tijd weer inclusief een kleine delegatie van MWC. Op de inschrijflijst stonden dit jaar tussen onder andere een aantal oud- en aankomend olympiërs namens de Maastrichtsche één inschrijving in het open damesdubbelvierenveld en één heren-masters-tweezonder: 72 MWC (NED) [Kula W (2001) /Zwart H (2000) /Stroeve J (2002) /Lensink M (2001)] 100 MWC (NED) - [Van Oostrum C (1987) /Timmermans L (1988)]
Last-minute bleek ook de vervanger van de invaller in de damesboot ziek te zijn, en met drie dames de vier over de baan jagen zagen ze niet zo zitten. Daarom werd helaas besloten de inschrijving terug te trekken. Omdat de Hel van het Noorden al was afgelast, is dit onze enige serieuze wedstrijd ter voorbereiding op de Tweehead eind deze maand. Deze gaan we niet óók nog eens laten schieten, daarom togen we met z’n tweeën en met de Jacana richting Brugge en waren wij (Chris en Luc) de enige ploeg die de Maastrichtse eer mocht verdedigen.
ONS VERSLAG
Omdat er zondagochtend vroeg zou worden gestart, vertrekken we zaterdag na een korte, technische training op de Zuid-Willemsvaart richting het westen. In de achteruitkijkspiegel van onze koel-vriescombinatie (verhaal voor een andere keer) zien we de botenwagen met de Jacana erop over het Belgische asfalt stuiteren. Bij elke hobbel in de weg maakt de wagen een sprongetje en ons botenhart een kleine verzakking, maar door goed sjorren en met een beetje geluk komen we aan het eind van de middag in Brugge aan. Met zowaar alles wat we hadden opgeladen in Maastricht. In Brugge is de laatste heat van de dag net gefinisht, en blijkt de coördinator inmiddels al aan de Brugse Zot te zitten. Vandaar dat deze vraagt of we op eigen gelegenheid een plekje op de botenweide kunnen zoeken. Tuurlijk, kunnen wij dat! Na de Belgische autostrade te hebben weerstaan, moet de botenwagen zich dus ook nog een weg banen over deze ‘botenweide’, wat een eufemisme blijkt voor een drassig knollenveld.
Op dit veld aangekomen treffen we eerst een stel in nood verkerende Duitsers aan. Het knollenveld heeft met haar zuigende werking beslag gelegd op de auto van de Duitsers, de auto die ondertussen met 4 wielen te gelijk vrolijk draaiend nergens meer naar toe gaat. Onze bus volgt al snel het voorbeeld van de Duitse auto en graaft haar aangedreven vooras een mooi eind in de klei. Nu staan we allemaal vast. Nadat we ons met vereende krachten over de auto van de Duitsers hebben ontfermd en deze weer mobiel hebben gemaakt op het veld, hebben onze nieuwe Duitse vrienden ons geholpen om de botenwagen handmatig op een mooi plekje te zetten. Om vervolgens een verwoede poging te ondernemen onze bus weer mobiel te krijgen… Dit bleek met 6 man echter een onmogelijke taak en de bus zakt alleen maar dieper. Gelukkig komt niet veel later een vriendelijke Vlaming van de organisatie op zijn historische trekker aantuffen en worden we op ’t gemakkie het veld afgesleept. We zijn weer mobiel en kunnen op weg naar ons overnachtingsadres.
Als we op ons gemak richting start roeien, zoeken we de andere 3 tweezonders tussen de ruim 60 overige boten in ons blok dat richting start roeit. Terwijl we ons inroei-programma afwerken, komen we eerst de Engelse ploeg tegen (daar verwachten we op het eerste oog weinig tegenstand van), vervolgens een Franse tweezonder (geen hoogstaand roeien maar wel een acceptabele leeftijd) en als laatste zien we ook de Belgische tweezonder warmdraaien. We schatten deze laatste ploeg uit Brugge – die dus ook nog op hun thuiswater roeit – als de meest geduchte tegenstander. Potige kerels, gecontroleerde halen, en een dikke Empacher… Maar je weet het maar nooit, zeker niet met dehandicapfactoren. De tegenstanders zijn allemaal wat ouder dan wij, en de finishtijden worden gecorrigeerd naar leeftijdsfactor…
De ploeg uit Brugge waar we het op voorzien hebben start precies voor ons. Op papier zo’n 15 seconden, maar de start verloopt wat rommelig, dus geen idee wat het daadwerkelijke startverschil is. Omdat we de correctiefactor goed moeten maken, moeten we hoe dan ook over de Belgen heen, en vervolgens nog heel wat afstand pakken.
De eerste kilometer van het kanaal is een beetje een klotsbak, zoals roeiers dat zo poëtisch noemen. Door de harde kades aan beide zijden van het kanaal, krijg je van die onvoorspelbare golfjes en rare stromingen waarvan de boot onrustig onder de roeier begint te dansen. We komen er goed doorheen, en na een kleine 1500 meter liggen we al puntje-kontje met onze Brugse concurrenten. De “Allez Brugge”s vanaf de kant vatten we maar op als aanmoedigingen voor onszelf, en met een paar druksprintjes proberen we voorbij de Bruggenaren te komen. Die geven zich nog niet zo makkelijk gewonnen, en pareren steeds net voldoende zodat we maar niet ervoor komen. We slingeren zij-aan-zij over het Waggelwater, en met wat extra hindernissen van onvoorspelbare dubbeltwees met soms uiterst dubieuze koersen uit het veld dat voor ons gestart is. Vanaf de kant moet het er ongetwijfeld als een mooi schouwspel hebben uitgezien. Twee snelle tweezonders die zich een weg banen door een dubbeltweeën-veld. Maar wij hebben een missie, wij moeten vóór die Brugse boot zien te komen. Met de welgemeende opdracht ‘nu gaan we ze slopen’ vanaf de boeg, leveren alle vier de benen nog wat extra vermogen, en op deze manier schuift de Jacana langs de Brugse Empacher en lukt het ons eindelijk los te komen na zo’n 2500 meter. Maar de race is pas op de helft, en die verrekte Belgen geven duidelijk nog niet op.
Met tempo 29 tikken we door, ons nog steeds een weg banend door het voor ons gestarte dubbeltwee-veld waarvan we nu links en rechts allerlei boten in aan het halen zijn. Maar ondanks dat lukt het in eerste instantie nog steeds niet om weg te komen van de Belgen! Erger nog, ze komen zelfs nog even opzetten, deze gasten weten echt niet van opgeven! Voor ons betekent dat dus dat we het ons echt niet kunnen permitteren om ook maar één haal te laten liggen. Uiteindelijk zakken de Belgen dan toch wat af en als wij onze bootsnelheid constant houden, wordt de afstand stukje bij beetje groter. Wanneer de laatste 1.000 meter in gaan en wij de eindsprint inzetten lopen we elke haal nog een stukje verder uit, en komen we uiteindelijk ruim voor de Belgische ploeg in tempo 32 over de meet.
De overige tweezonders die achter ons gestart zijn, zijn in geen velden of wegen te bekennen wanneer wij over de lijn gaan. Maar je weet maar nooit met die correctiefactoren, dus een beetje onzeker over de toekomst roeien we met een goed gevoel in lighthaal door naar het uitroeigebied. Waar we een kort praatje met onze Belgische rivalen maken en ons daarna weer in de hectiek van 60 ploegen die het liefst allemaal tegelijk aan het vlot willen liggen storten, leggen we weer aan naast het prachtige clubhuis van de Koninklijke Brugse Roeivereniging. Als de razende reporter op het vlot dan meteen een microfoon onder je neus duwt zodra je één voet aan wal zet, komen er woorden als ‘tevreden’ en ‘lekker potje gevaren’ uit, die de ervaring prima samenvatten.
In de kleedkamer horen we al dat de Belgen na de leeftijdscorrectie toch nèt iets sneller waren dan wij, en op de uitslagenlijst blijkt ook de Franse tweezonder zo’n gigantische correctie te krijgen, dat ze zelfs nipt hoger eindigen dan wij. Balen. Het blijkt maar weer: voor een goeie tijd kun je vooral het beste maar zo snel mogelijk ouder worden. Zonder correcties hebben we de snelste tijd neergezet in de tweezonder. Ook (ruim) sneller dan het open veld en de junioren. Van alle mastersploegen (67 in totaal) hebben we de 11e (gecorrigeerde) tijd. Op elke andere dag zouden we daar niet tevreden mee zijn, maar op carnavalszondag voelt de 11e plek toch second best.
Nog een kleine maand tot de Tweehead. Leeftijd(scorrectie) gaan we er in die tijd niet bij krijgen, dus zullen we toch hard moeten roeien. Dat betekent doortrainen dus!
Luc Timmermans en Chris van Oostrum
De BBR in de Vlaamse pers:
