Wij (Marrit, Misha en ik) hadden afgelopen zaterdag twee goede redenen om naar Weesp te gaan. Op de eerste plaats was er de Midzomer Vechtrace, een leuke, kleinschalige wedstrijd op, inderdaad, de Vecht. En op de tweede plaats de debiliserende hitte die in Maastricht verwacht werd. In Weesp zou het 25 graden worden met een stevige bries. Dat klonk heel wat aanlokkelijker. 
De RV Weesp ligt aan de rand van het dorp. Ze hebben een prachtig clubhuis met een rieten dak, oorspronkelijk gebouwd als open lucht zwembad. De Vecht is op die plek, en eigenlijk nergens, erg breed. Ze kronkelt door het mooie landschap en langs schitterende huizen. De omgeving lokt veel watertoerisme uit. Gemotoriseerde pleziervaart, maar ook waterfietsen, rubber boten en ook zwemmers. Verschil met de situatie bij MWC is dat ze nergens meer dan 9 km/u mogen en dat de politie er nauwlettend op toeziet dat iedereen zich aan de regels houdt. Geen extreme golven dus.
De wedstrijd is over 5 km. Zaterdag waren er in totaal iets van 30 boten, waarvan overigens zes achten. Vrijwel allemaal lokale verenigingen. Wij voeren in het dames dubbeltwee veld met vier ploegen.
De dames hadden gezonde spanning voor de wedstrijd. Dat is goed. Dat ze eensgezind zeiden dat als ze een roerdomp zouden spotten (zeldzame watervogel; TS) ze zouden laten lopen, vond ik dan weer wat minder. Als coach wil je toch liever een de-dood-of-de-gladiolen instelling.
Ze startten uitstekend. Super gelijk en soepel voeren ze de eerste kilometers in de geleende Filippi. Wat mij betreft was dat al een prijs waard. Maar allengs werd het zwaarder. Er stond een vrij harde tegenwind, er waren flinke golven en Misha kwam ogen tekort om alles in de gaten te houden. Waar de volgende bocht lag, waar de andere boten lagen, dukdalven, zwemmers, boeien, tegemoetkomende pleziervaart. Dat drukte de snelheid in het tweede deel wat. De dames hadden voor de wedstrijd de belangrijkste tegenstanders al gespot (op uiterlijk) en hun inschatting bleek te kloppen. Deze lokale Skøll/Naarden combinatie had inderdaad iets meer snelheid, maar veel belangrijker was dat ze de bochten met ware doodsverachting afsneden. Soms recht tegen het tegemoetkomend verkeer in. Dat leverde hun coach een hartverzakking en hen een dikke overwinning op. Marrit en Misha finishten met compleet verzuurde Popeye onderarmen op een mooie tweede plaats van de vier ploegen in hun veld.
Alles bij elkaar een heel leuke en goed georganiseerde wedstrijd op een schitterende plek. En ook een gastvrije en leuke vereniging. Voor herhaling vatbaar.
Tenslotte: speciaal dank aan Marie Labussière die met me meegefietst heeft en gegidst en aan mijn broer Gregor voor zijn foto’s. Maar op de eerste plaats dank aan Marrit en Misha voor hun opgeruimde stemming, hun amusante en onderhoudende conversatie en het goede roeien. Het was een heerlijke dag.
Coach Titus
