Daar staan we dan. Om 07:30 ’s ochtends in Leiden met een dubbeltwee op de schouders wachtend om de boot in het water te plonzen. De missie; 100 kilometers varen in 10 uur.
Het is nu 9 graden in een kort broekje en t-shirt, geen wolkje aan de lucht. We gaan de eerste kilometers “mean en lean” aanpakken, geen extra spullen aan boord die we niet direct nodig hebben. De volgploeg, bestaande uit Cecile en de schoonfamilie van Richard zullen we pas op de eerste stop op kilometer 22 zien en kunnen ons herbevoorraden met het nodige water, voedsel & emotionele support.
Dat water gaat zeker nodig zijn, de weersvoorspelling vertelde ons 22-25 graden volle zon met windkracht 4 uit het noorden voor de hele rit. Dat gaat dus lekker bakken worden!
Met frisse zin mogen we dan eindelijk instappen, er is een klein gaatje op het vlot gevonden tussen alle vieren en achten volgeladen met optimistische maar onvoorbereide studenten, met heel af en toe een verdwaalde 40+er. Het begin van vlot naar start loopt wat chaotisch, maar uiteindelijk komen we bij het beginpunt aan. We blijken vrijwel de enige boot daar te zijn. De rest is ofwel vertrokken of staat nog ongeduldig voor het vlot te wachten.
Nog 1 slokje water.. En daar gaan we dan! 100 kilometer pijn lijden, 2 mannen tegen de elementen. Oh en 154 andere boten. Het eerste obstakel is een enorme boei op kilometer 1 die Joost net iets te laat ziet door een vervelend laaghangende zon. Geen fijn begin, maar een snel herstel. Hierna komt gelijk de beruchte Kaag. Windkracht 4 vol wind tegen, het voelt een beetje als open zee met hoge golven en veel stroming.
Met een hoop zoekwerk en veel omkijken is de eerste boei gespot waar we omheen moeten, nummer 2, 3 en 4 volgen gelukkig later ook. Het doolhof genaamd de Kaag is met succes genavigeerd, al waren de hoeken af en toe scherper dan initieel verwacht. Gelukkig is een 2 een stuk wendbaarder dan de achten rond ons heen. We hebben zowaar een paar achten weten in te halen!
Deel 2 van de eerste etappe is het begin van de ringvaart tot kilometer 22. We halen meer boten in dan dat we ingehaald worden, er staat een mooie tijd in het verschiet. Met 1 korte drinkpauze tussendoor komen we aan op kilometer 22. Maar.. waar is iedereen? Het zal vast vlak na die volgende brug zijn. Of om de volgende hoek.
We zoeken zo tot kilometer 27 door, wanneer er eindelijk een grote massa boten verschijnt. Water! Eten! Benen strekken! Helaas bleek het toch wat lastig om aan de kant te komen, zulke mooie vlotten als er bij MWC liggen zijn er niet. Alleen een kade van 1 meter 20 hoog. Gelukkig hebben we Richard aan boord, die ons even creatief aan de kant manouvreert met hulp van de fantastische volgploeg.
Na een korte pauze mogen we weer even galant instappen als dat we uitstapten. Op tot na iets voorbij schiphol. De zon begint nu echt goed te branden en het zweet te druppen. Het hoofdgerecht van de Ringvaart begint nu echt. Eindeloze kilometers wegtrekken met wind tegen, met uitzichten afwisselend tussen villas, typische arbeidershuisjes, havens en industrieterreinen. En vooral veel bruggen. Heeeeel veel bruggen.
De eerste pijntjes beginnen, het constante onzekere omkijken en de begint de tol te eisen op de nek van Joost. Gelukkig is Richard een stuk flexibeler, en neemt hij het sturen over als slag tot de volgende pauze waar de volgploeg weer klaarstaat. Tegen stop 2 tussen de waterplantjes besluiten we van positie te wisselen. In theorie een langzamere split, maar de optimalere stuurkunsten van Richard gaan dit hopelijk goedmaken.
Dit blijkt een goede zet te zijn geweest. De boot begint weer beter te lopen. De kilometers vliegen voorbij met een prachtig steady tempo & split. De grootste uitdaging is nu de zon. Ondertussen zijn we van zijwind naar meewind gedraaid, en beginnen de tempraturen aan boord op te lopen. Gelukkig staat de trouwe volgploeg ons weer netjes op te wachten op stop 3 op 56 kilometer.
Het is nu mid-middag op de mooiste dag van het jaar, en dus ligt elke idioot met een boot op het water. Na een hoop manouvreerkunsten van Richard tussen de drukke scheepvaart door staat de volgende uitdaging te wachten, De Kaag. Nu zonder tegenwind en laaghangende zon, maar vol met pleziervaart, golven en een heel vervelende wind. 5 kilometer lang afwisselend halve bank, 3 kwart bank en laten lopen. Omdat er constant boten iets te dicht en iets te hard vlak langs ons varen. Gelukkig.. Bijna bij de volgende stop terug in Leiden op 72 kilometer. Beiden doodmoe van de constante aanvallen op onze boot door de elementen kijken we naar uit om onze benen te strekken.
Aanlegpunt is in zicht, en opeens word er geroepen “dit is alleen een noodstop, doorvaren!!”. Dat stond dus niet in het wedstrijdboekje.. De volgploeg vind echter weer een prachtige oplossing en tilt ons een kade op van 1,50meter waar ze ons weeral vertroetelen en zorgen voor een paar schouders om op te huilen tijdens een klein dieptepuntje op de 100 kilometer lange baan. Met tegenzin, maar met finish in zicht, zet de volgploeg ons weer af voor de volgende etappe richting sluis van Leidschendam op kilometer 88. Mooier water dan de ringvaart, en terwijl we de kilometers voorbij trekken word het ook steeds rustiger. Zelfs de jetskis die aan de horizon verschijnen laten genade zien.
Relatief fris komen we bij Leidschendam aan, worden uit het water getild door een paar studenten en krijgen we een van de lekkerste coca cola’s aangeboden die we ooit gedronken hebben. Helaas door de matige organisatie, slechte communicatie en overvolle vlotten hebben we er uiteindelijk 25 minuten langer moeten wachten dan gepland. Zonde, maar dat baanrecord gingen we toch al niet halen. De spirit is hoog, nog maar 12 kilometer te gaan! Vrijwel gelijk aan een retourtje Eijsden. Dat kunnen we er nog wel uitpersen is de concensus aan boord. Ook de opwellende aanmoedigingen van de kant motiveert om toch die laatste paar kilometers door te trekken. Zonder verdere pauzes varen we door het mooie Delft terwijl de zon langzaam onder gaat.
De feestende studenten op het Laga vlot komt in zicht en vliegen langs. De markering dat het echt bijna voorbij is. Nog maar 1,5 kilometer! Op de laatste bocht laten we als echte gentlemen nog even een dames 8 voor die zich klaarmaken voor de eindsprint. Na de laatste bocht is de laatste brug, het markeringspunt voor de 500 meter eindsprint. Enthausiast tikken we op de laatste sprint nog even een 2:20 aan en worden we door de finish heengejuichd en getoeterd.
100 kilometer geroeid met een uiteindelijke tijd van 12 uur en 9 minuten. Ver van het gestelde doel van 10 uur. Maar blij dat we het gehaald hebben met de omstandigheden van die dag. De volgploeg staat ons weer trouw op te wachten met eten, water en droge kleren in de feestende menigte.
Zal MWC opnieuw in 2024 gerepresenteerd worden op de ringvaart? Daar zijn we nog niet over uit. Maar het is in ieder geval wel een mooi avontuur geweest!
