Zoals Ida Wendt het zelf formuleert: "Deelnemen is belangrijker dan winnen".
Wat is de Paul Veenemans Prijs? Het is een wedstrijd voor allround sporters die minimaal aan drie van vier verschillende takken van sport deelnemen: roeien, fietsen, schaatsen en hardlopen – vier disciplines waarin de getalenteerde atleet uit Amsterdam uitblonk voor dat hij in 1973 onverwacht overleed. Roeien (in skiff of 2-) is het verplicht onderdeel dat alle deelnemers verbindt.
Het attribuut landelijk is ergens letterlijk op te vatten: elk jaar organiseert een andere roeivereniging de Paul Veenemans Prijs. Na twee jaar coronapauze trok de studentenroeivereniging Orca in Utrecht dit jaar de organisatie. Een goede gelegenheid voor Ida Wendt om het Utrechtse roeiwater eens te verkennen, en nog wat meer sportief hooi op haar… ja, toch wel fiets-vork te nemen en haar benenwagen op gang te brengen. Het werden twee dagen volop genieten bij een prachtige novemberzon! Afzien? Ja, dat ook… maar vooral een onvergetelijk belevenis van alle soorten: logistiek (ga maar eens alleen naar een wedstrijd van ‘beneden de rivieren’, hoe krijg je wel een boot in Utrecht), mentaal (alleen op pad voelen alle loodjes net iets zwaarder, merkte ik, te beginnen bij de voorbereiding, immers moet je alles zelf realiseren), sportief (kort gevat: onwijs geweldig leerzame beleving!), en menselijk (wat was iedereen aardig, onthalend en behulpzaam voor zo’n eenling op reis vanuit het verre zuiden).
Op vrijdag – de 11e van de 11e – was het dan zo ver: gek gemaakt door de zenuwen eerst nog verkeerd rijden bij Eindhoven (waar het altijd goed ging, maar ja, in je eentje…), dan aankomst en onthaal bij URV Viking waar de gehuurde wedstrijdskiff gereed lag om nog even te testen (veel dank aan de wedstrijdcommissaris Guus Welter voor zijn geduld) op fluwelen water en bij een prachtig getinte avondhemel. Later die avond begon de voorpret dan toch ontspannen op mijn gezicht te kruipen, zacht op het kussen gebed: mijn eerste triatlon, ineens dichtbij en om aan te raken! ?
Zaterdag: 6 km hardlopen langs het Amsterdam-Rijnkanaal, 
wat een gezicht in de ochtendzon. Voor mij is dit het zwaarste onderdeel want mijn benenwagen beschikt (nog) niet over een gaspedaal. In de namiddag, terwijl anderen 13 ronden over de ijsbaan ‘De Vechtsebanen’ schaatsen (4,8 km), neem ik het roeiwater van de volgende dag in oogschijn: een parcours van 3,4 km over het Merwedekanaal. Hoe zal het gaan bij de verschillende bruggen? Die dag kan ik het vanaf de kant afkijken bij de ‘bumping’ van Triton (de derde Utrechtse roeivereniging), evenzeer een achtervolgingsrace.
’s Avonds nog eens goed eten en rusten, en dan is het zo ver: mijn eerste wielrennen!, en wel op een heus wielerparcours! Bij de Nedereindse Plas in Nieuwegein staan negen rondjes van 1200 meter op het programma, in totaal 10,8 km. Ik maak er 12 km van… Want had ik nou goed geteld? De wedstrijdster voor mij geeft nog een laatste keer gas en voor de zekerheid rij ik haar rondje achteraan. Ach, het is mooi weer… Na afloop een onwijze sensatie: wat voelt het hoofd leeg! ? De koffie gaat er goed in, net als het stuk bananenbrood.
Nog even en dan terug naar de Driewerf (wat een gigantische en goed gevulde loods hebben de drie roeiverenigingen daar onder een dak!, met hun in totaal ca. 3.000 leden). Ha, ik kom twee oude bekende tegen: Lars Hoeksel, de profcoach die we voor Corona ook in Maastricht in de arm hadden genomen. Hij is er namens de KNRB, die jaarlijks de organisatie van deze bijzondere wedstrijd toewijst. En Hub Hingstman, van wie Joost en ik vorig jaar in augustus nog instructie kregen in Dreisbach, op de Saarschleife. Lid van URV Viking is zij deze zondag kamprechter.
En dan komt het filetstuk: het roeien in de stralende novemberzon. Voor extra adrenaline voor de start zorgen twee kansen om te kapseizen. Maar warm is de zon helaas niet meer. Met startnummer 73 (my lucky number) lig ik lang stil in het laatste startvak voor de sluis achter de Muntbrug. Bij de (voor)start ben ik precies compleet koud en voor een lange kilometer voelt het alsof het bloed in heel mijn lichaam aan het stollen is. Oef!, zo zwaar had ik mij dit onderdeel niet voorgesteld. Ging deze sensatie door, ging ik dit overleven? Net onder de brug door hoor ik ineens drie vrolijke stemmen van Orca in koor mijn naam roepen! Wat leuk, dat geeft energie! Ik draai warm en kom goed door. Zoals bij alle drie onderdelen trouwens. Voor mijn doen dan, hè! Want per slot van rekening en vrij naar Pierre de Coubertin is deelnemen toch belangrijker dan winnen? Dit smaakt naar meer, en voor volgend jaar heb ik alvast de kat uit de boom gekeken!
Conclusie: dankzij het warme, aanmoedigende onthaal en support heb ik het daar ‘boven de rivieren’ helemaal niet alleen hoeven doen. Achteraf kan ik zeggen: het ging als vanzelf! ?
