(Verslag van een van de deelnemers - Peter Wilms van Kersbergen)

Was het een record: 31 deelnemende MWC-ers in actie op de Lahn, als chauffeur, stuur, roeier, mannetje van de dag, en soms meerdere rollen op een dag? Hoe dan ook, het was een geslaagde toertocht, niet in het minst doordat het weer ons (goed) genoeg gezind was.

Dag 1, donderdag, was een 'doe en kijk' dag: samen afriggeren, de botenwagen opladen, de autotocht naar Weilburg, daar rondkijken en toeristje zijn, met aansluitend eten in het Schlosshotel. Een heuse Rieu bühne op de binnenplaats van het kasteel aldaar , en wat een tuinen en bloemenpracht  – daar wil je nog wel een keer terug komen!

Vrijdag begon het echte werk, met een relaxte start, en vervoer per bus en auto naar ons startpunt in Runkel. Dat bleek net ná een kleine stuw en sluis te zijn, met maar net genoeg water in de Lahn om ons roeiers te “dragen”.

De eerste kilometers nam de stroom ons vanzelf mee, en je hoefde niet veel te doen om toch met een vaartje over de stroomversnellingen te glijden. Na de lunch in het stadje Limburg werd het water allengs iets breder en dieper. De lunch was bij een heuse watermolen die ons gekeuvel aardig de baas was: een gesprek gaande houden was een uitdaging voor menig oudere onder ons.

Daarna begon het deel van het traject met de kleine, smallere sluisjes: 6 boten, en vooruit, een paar extra kajakkers, dat paste net. Het duurde even voor we met z’n allen de techniek van vlotje maken (weer) onder de knie hadden, om zo beheerst de sluis in en uit te laveren. Maar de aanhouder wint, en na de zoveelste sluis wisten we ons aardig te redden. Toch?

In Diez werd de inwendige mens ’s avonds meer dan goed verzorgd in de grote tuin bij Villa Oranienburg, ook al waren we daar niet op de afgesproken tijd. Onze twee reisleiders, Theo en Chris, hielden echter telefonisch contact met het restaurant, en zo werd het best een late, maar gezellige avond.

Zaterdag opnieuw een relaxte start (half negen), en met toen nog mooi weer door richting Oberndorf. Al snel na vertrek betrok de hemel, maar dat kwam de temperatuur eigenlijk alleen maar ten goede, en de korte, kleine buitjes, op de allerlaatste na, vielen in het niet bij wat buienradar voor de nabije omgeving liet zien. Kortom, we hadden weer geluk.

De avondmaaltijd was in Nassau, en dat was qua logistiek, met de vele auto’s, misschien minder handig, maar ook daar mochten we nog aanschuiven, en zo genoten we opnieuw voor elk wat wils een gevarieerde dis. Er was zelfs een extra Schnapps ter afscheid: Koerdische gastvrijheid in hartje Duitsland.  

En zo werd het al dag 3, zondag, met opnieuw een rustige start. Snel de boten erin, op naar weer een sluis, en we zeilden zowat met de wind mee stroomafwaarts de Lahn af – heerlijk! Er was voldoende tijd om in Bad Ems te lunchen – toen het eenmaal duidelijk was waar en dat er inderdaad een Ruderverein was. Bad Ems is een waar Kurort met geschiedenis, en dat viel aan de hotels en gebouwen ook nu nog te zien. 

Na alweer een rijke maaltijd gingen we weer Lahn-waarts, om daarna de laatste sluisjes te testen: deze waren allemaal met een verval van rond de 3,5 meter, met net genoeg plek voor 2 roeiboten naast elkaar, die wel elk aan een boord moesten laten slippen. En zowaar: het werd steeds stiller in de sluisjes: haast een Zen ervaring!

Aan alle roeitripjes komt een eind, en na 69 km, zo ook deze Lahn tocht: zeer geslaagd qua route, bezienswaardigheden, gezelligheid en saamhorigheid, en qua organisatie, namens alle deelnemers, nogmaals alleen maar complimenten: Theo en Chris Bedankt!

Hier nog een selectie van de vele foto's.