De naam roept niet veel goeds op. Als nieuweling vraag je je af, is dit wel vertrouwd, is het een moord en doodslag evenement, hooligans feestje? Niets van dit alles. Toch heeft de organisatie in Tilburg besloten de naam te veranderen in Oktoberregatta. Opdat twijfels bij wegblijvers bij voorbaat worden voorkomen. Maastricht was er echter al langer mee bekend. Van de Tornado’s groep van Hans Tijs gaan Babette, Marianne, Robert en ondergetekende de wedstrijd aan. Onder leiding van Max en Anneke. Voor Robert en mij is dit de eerste keer dat we aan een wedstrijd meedoen. En geoefend samen hebben we nauwelijks, niet winnen maar meedoen is het motto.

De avond ervoor worden in het donker m.b.v. lampjes van telefoons de laatste sjorringen aangebracht van de onderdelen van de 4er Gaper en de 2er Jan van Gent. Waarna we s’ochtends om 7 uur vertrekken. Max heeft heel veel ervaring met het rijden met trailers en stuurt. Ruim op tijd arriveren we op de bosrijke wedstrijdlokatie. Aan de ene zijde de hal van de organiserende roeivereniging, de TOR, aan de andere kant die van de Tilburgse studentenvereniging. Prachtige hallen met een keur van boten, tot 4 en zelfs 5 hoog gestapeld in de rekken. Met een pracht van een roeiwater. Breed en glad. Heel fraai ook in het ochtendlicht met de nevel in de verte. Max en Anneke zijn het eerste aan de beurt. Foutief meende ik dat er gestart en geroeid wordt zoals ik dat op t.v. heb gezien, en naast mekaar, zoals op de Olympische spelen.  Maar hier gaat het dus na mekaar, met verschillende roeidiciplines tegelijk. Alleen mannen, alleen vrouwen, gemengd. En dan eerst de 8ten, dan 4en, tweeën en dan de skiffs. Voor niet ingewijden is de finish dan ook niet te beoordelen. Geklapt en gejoeld wordt voor ieder die binnenkomt, dat wel.

Vreemd voor mij is ook dat eerst naar de startplek geroeid moet worden, 6,5 km ver. En ik begon het een beetje te knijpen of ik daarna noch wel voldoende energie over zou hebben.

Anneke en Max zijn als eerste aan de beurt, Ze hebben aan hun roeitechniek zitten slijpen. Met veel analyses zijn veranderingen aangebracht en spannend wordt het of het resultaat brengt. Met Anneke op slag. Juichend begeleiden we hen laatste meters bij de finish. Wanneer na enige tijd de uitslag bekend wordt blijken ze de winnaars te zijn! Ze springen een gat in de lucht. Ze verslaan dan ook hun bekende concurrent uit Gorkum. Hun dag kan niet meer stuk.

Dan is het wachten, in de stralende zon, op onze beurt. De intensieve ergometer training met Hans twee avonden geleden doet Robert naar de masseur gaan die op het terrein aanwezig is. Dat helpt. Ook moet ik een club singlet aan. Dat ik niet heb. Anneke heeft twee stel reserve bij zich, een kleine en een grotere versie. Ze schat mijn borstomvang klein in. Ik kom er niet in, maar nog moeilijker weer uit. Zo zie je maar, schijn bedriegt. 

Halverwege de middag. In rustig tempo, met Max als stuur, roeien we naar het startpunt. Doen nog 10 haaltjes hard om aan mekaar te wennen, maar alles blijft een open einde. Bij de startplek passeren we tientallen boten om als laatste in het veld onze plek voor de sluis in te nemen. We hebben geen concurrent. Er is geen boot van onze klasse, de c4, en ook geen gemengde bemanning, man/vrouw. Er valt dus niets te winnen. We passeren een groot aantal 8ten. Filippi, Empacher, de top van de roeiwereld is aanwezig. Dat wil zeggen, de boten. Zowel scull als boord geroeid. Wanneer iedereen weg is mogen wij naar de startlijn en zetten aan. En dat gaat beter dan verwacht. Zelfs zo dat Max al na een paar honderd meter, we moeten er immers nog dik 6000, roept dat we fantastisch gaan. En inderdaad, langzaam maar zeker halen we eerst een mannen 4 in, dan vervolgens nog een mannen 4. Die we vervolgens gestaag doorroeiend onder coaching van Max ver achter ons laten. 

Honderden meters zelfs. Het enthousiasme van Max kent geen grenzen en slaat op ons over. We proberen voluit bij de les te blijven en het razende tempo van slagvrouw Babette te volgen. Op het randje weten we een skiff net niet te passeren maar zijn dan voordat we het goed en wel beseffen bij de finish, 30.25 minuut. Dolgelukkig slaan we de armen om mekaar, wat een ervaring, geweldig. Ook zonder winnaar te zijn geworden stralen we.

Als afsluiting komt de heerlijke cake van Babette op tafel, zoekt ook Max de masseur op, en waagt ook Marianne de stap. Wat haar pijnpunten waren weten we niet, wel dat de masseur later onder grote hilariteit haar BH komt terugbrengen.

De Moordregatta, de laatste met die naam, zullen we niet snel vergeten.

Jo houben / foto's via Robert Schmidt.