Waarom zouden we toch de verlichting van boten moeten leren, we gaan toch zeker niet ’s nachts roeien?’, vroeg ik aan buurman M. tijdens het college in het kader van het stuurbrevet. Afgelopen vrijdag kwam er een antwoord.

Mooi om te ervaren hoe iedereen in actiestand verkeerde om alle boten met noodzakelijke toebehoren in het water te krijgen. Het regende, maar daar heb ik niemand over gehoord. Met een zeilboot voorop, gevolgd door de sloeproeiers, daarna een zestal roeiboten met de reddingsbrigade als afsluiter, voeren we van onze haven naar de haven van Eijsden. Elke roeiboot had een ervaren bootverantwoordelijke aan boord, dat in elk geval mij vertrouwen gaf in een fijne tocht met een goede afloop.

Als startend clublid - vanaf april 2022 - gaf deze tocht mij ook kans om met andere mensen kennis te maken en te roeien dan mijn wekelijkse lesgroepje. Tussen B. op slag en J. als boeg en C. als stuur, kon ik mij focussen op mijn roeitechniek, die nog volop in ontwikkeling is. Via een kleine stop bij de Waolenwiert voer de regatta over een betoverend stille Maas naar Eijsden. 

Wat een ervaring: naast enkele aanwijzingen door de stuur bijna geen geluiden, geen snelle of grote boten, de maan die nu en dan door de wolken heen prikte en het monotone geluid van onze roeislagen. Naar de haven van Eijsden is best een heel end. Zeker als je nog niet veel roeiervaring hebt, zoals ik. ‘En dan straks nog terug’, spookte er door mijn hoofd. In de haven van Eijsden aangekomen, zag ik de katachtige souplesse van stuurvrouw C. in een geslaagde poging om het boordlicht uit te doen. We wandelden samen door de beemden van Eijsden naar restaurant la Meuse.

Lekker warm daar en gezellig druk. Onder het genot van een heerlijke maaltijd en lekkere drankjes heb ik aan tafel opnieuw een paar fijne mensen gesproken die ik nog niet kende. Rond een uur of tien zijn we weer naar de boten gewandeld. 

Onze terugtocht was sprookjesachtig. De avond was opeens helder, de maan en de sterren boven ons. Het water was als een diepzwarte spiegel. Onze roeislag was het enige geluid. Onze stuur gaf geen aanwijzingen meer om dit moment niet te verstoren. Even, heel even maar, leek het alsof we over het water door de nacht zweefden, zonder moeite, en dat alleen dat ertoe deed. Of ik volgend jaar weer mee zou willen gaan? ‘Es God bleef, geere’.

Dank aan Erna en Josef en alle anderen (Reddingsbrigade en Saskia Born, begeleiding) die deze tocht mogelijk hebben gemaakt.

Jeroen Vegter