Verslag van de 64ème Marathon International de la Meuse
Wat dichter bij huis dan de Elfstedentocht, ontdekten Ida Wendt en Joost van den Akker dat 15 oktober in Luik een marathon geroeid zou worden van maarliefst 43 km. Dat leek hen wel wat om mee te maken.
"Vanaf de zomervakantie voerden we ons trainingsvolume op om de afstand in de gladde dubbeltwee aan één stuk af te kunnen leggen. Luik telt drie roeiverenigingen: Union Nautique de Liège (UNL), Royal Sport Nautique de la Meuse (RSNM) en studentenvereniging RCAE Aviron. Alledrie op een steenworp van elkaar gelegen op het eiland in de Maas in de stad, waar we omheen zouden roeien. Ruim 30 boten deden mee.
Hoewel Ida en ik het parcours tevoren op de fiets hadden verkend, belandden we op de parkeerplaats van de verkeerde roeivereniging (Union), zo gaven enkele behulpzame roeiers ons te kennen. We konden de botenwagen gelukkig laten staan, opriggeren en alvast warm roeien. Met ons als enige deelnemers vanuit Nederland, was de organisatie blij dat er weer eens een boot uit Maastricht meedeed. Hoewel ruim op tijd ter plaatse, verschenen we uiteindelijk toch pas 6 minuten tevoren aan de start. Net als de wedstrijd in Visé was het een handicap-race, waarbij de jongste en grotere boten na ons zouden starten.
Al na 500m kwam er in tegemoetvarende duwbak met volle kracht voorbijzetten, zodat we moesten laten lopen en het wonderwel droog hielden. Beroepsvaart voer deze middag gewoon door. Even verderop was het water echter zo woelig dat dat onze boegbal even onder water verdween en de boot tot mijn enkels vol stond. Mijn bidons en mueslirepen dreven rond het voetenbord. Gelukkig hadden we hoosvat en sponzen bij ons, zodat bij het noordelijke keerpunt we de boot weer wat lichter konden maken. Als dit de voorbode was voor vijf rondes, zou het nog een lange middag worden...
Gelukkig bleek het water op de Dérivation, de aftakking van de Maas, een stuk rustiger, afgezien van wat wind die ons vroeg nu eens onder de ene, dan weer onder de andere wal te varen. De hoge betonnen, grauwe muren, werden wat opgefleurd door mooie blow-ups van muurschilderingen van de tentoonstelling ‘Inside Magritte’. Na een paar kilometer slingeren, bereikten we het laatste rechte stuk langs het rustieke Parc de Boverie met het fraai gelegen Musée des Beaux Arts. Daar konden we eindelijk goed in onze slag komen. Ter hoogte van het clubhuis van Union werden we telkens aangemoedigd door Alain Lewuillon, Belgisch olympiër op de Spelen van Seoul (1988; 4e) en Barcelona (1992). Na het zuidelijke keerpunt waren we weer op de Maas en hadden we in ruim 40 minuten de eerste ronde van 8,6 km afgelegd.
Nog vier rondes te gaan. Na 13 km was het tijd voor de eerste korte eetpauze in de boot. Een krentenbol ging er vlot in, al zagen enkele boten hun kans schoon om ons voorbij te lopen. De ervaren en getrainde Belgische, Duitse en Zwitserse roeiers in ongestuurde drie, vier of acht draaiden een beduidend hoger tempo dan wij met constant 22. Knap om dat zo lang vol te houden; daar kunnen wij nog winst behalen. Na bijna drie ronden hadden we onze tweede korte eetstop in de boot, waarbij de stroming ons dit keer wat dichter naar de finish voerde.
Nog twee rondes te gaan. De boot liep nog goed door, maar de mentale vermoeidheid begon mij wat parten te spelen. Wanneer de stroming ons soms onverwacht richting een brugpijler duwde en ik bijstuurde zonder vanaf de boegpositie het commando door te geven. ‘Kop er bij houden’. Met sterk zitten en laag blijven aanhalen kregen we de boot weer in kadans. We ‘genoten’ van de laatste ronde in de klotsbak, vergezeld van een lichte regenbui en zetten nog eens extra aan op het rechte stuk, nadat we nog een voortploeterende skiffeur hadden ingehaald.
Zo finishten we de 43 km na 4u6 min (2’51”/500m gemiddeld). Na 4,5u in de boot deed toch wel het een en ander pijn, toen we terug roeiden naar Union om af te riggeren. Bij de prijsuitreiking vloog nog bijna een gasbarbecue in de fik en kon een partytent tijdig opzij geschoven worden, maar na de de smaakvolle en geanimeerde couscousmaaltijd met de Luikse gastheren en dames werden we alsnog getrakteerd op een salvo rood vuurwerk vanaf de finishbrug door enkele feestende jongeren. Een knallende afsluiting van een enerverende de dag! Bijna dan. Op het eiland moesten we met de botenwagen langs een krappe rotonde waar intussen auto’s zo schots en scheef rond geparkeerd stonden, dat we de trailer los moesten koppelen om de bocht te kunnen maken. Toen ook dat gelukt was, reden we met een glimlach terug naar Maastricht.
Joost van den Akker"
