Van onze verslaggever John Maquire:

QR code bij de hand en toegang alleen als je de juiste kleur polsband hebt: kleine ongemakken maar we mogen weer wedstrijd varen en zelfs bij een stevige wind en af en toe een druppeltje blijft de Amstel echt magisch roeiwater. Na de Tromp Boat Race in Hilversum is de “Novembervieren” voor velen de volgende “serieuze wedstrijd”. Met naar schatting iets van twee honderd vijftig inschrijvingen verdeeld over haast alle categorieën kun je zeker spreken van een geslaagde dag. En Maastricht was daar goed bij vertegenwoordigd.

De Novembervieren start bij de bekende café/restaurant “het Kalfje” ten zuiden van het Amstelpark. Van daar is het vier kilometer tot aan de finish bij Roeivereniging de Hoop aan de Weesperzijde; twee minuten fietsen van de Grachtengordel en de Amstel Hotel. Je zit in “hartje Amsterdam”.

Het eerste te vertrekken was Pien Siermann in een combi-boot met meisjes van Alkmaar, Naarden en Weesp. In een veld van negen boten mochten zij als eerste opbouwen naar de start: zoals altijd bij de “lange afstanden” een “vliegende start”. Met zijn bochten en bruggen is een wedstrijd op de Amstel altijd een “stuurmans race”. Wij hadden het geluk dat onze stuur aardig wat ervaring had en bijna een ideale lijn heeft gestuurd: dat spaart je veel onnodige meters. De wisselwerking tussen slag en stuur legt een bijzonder last op de schouders van een relatief onervaren wedstrijdroeier maar in dit “cocktail” van verschillende roeistijlen en technisch niveaus moet je realistisch zijn in je verwachtingen. Zij hebben dapper gevochten en naar de mening van de verzamelde coaches een respectabele prestatie neergezet. Desalniettemin zijn ze als achtste van de negen geëindigd na een heel spannende finish nek aan nek met een RIC/Amstel combinatie. (RIC/Amstel is ze niet gepasseerd.) Met een gemiddelde snelheid van 3.95 m/s zitten ze op 88.2% van de snelheid van de nummer een. Dan kun je beter de herinnering aan die mooie regenboog en de leuke dag samen mee naar huis nemen.

De tweede blok, na de lunch, bestond bijna uitsluitend uit gestuurde dubbelvieren. Vijfde nummer in de blok was “Lichte Dames Gevorderden”. Hier startte Claire Fleming in een Skoll/Orca combinatie. In een veld van vier kwamen zij als tweede over de finish. Hun snelheid was 99.6% van die van de nummer één wat laat zien hoe klein het verschil kan zijn tussen winnen en “niks”.

Het volgende nummer was “Lichte Dames Beginnelingen”; een veld van zes boten. Hier hoef ik niet te rekenen want “eerst is eerst” en in deze Njord boot zat Marij Höppener op slag. Het scheelde echter haast niets.  Nummer twee was maar drie tiende van een seconde langzamer over een totale tijd van vijftien en een half minuten. Reken het zelf maar uit.

Wat was het leuk om weer te racen; om de zenuwprikkel te voelen als je de spullen in de auto gooit en denkt, “Hier gaan we dan”. Wij kijken uit naar een spannend seizoen.