De magie van de roeiwedstrijd ... Vaak is het lastig om duidelijk te maken wat er precies zo leuk is aan hard roeien in wind en regen bij een Novembervieren of twee kilometer racen over een kaarsrechte baan.

Zo niet bij de Tromp Boat Races; de omgeving van de Loosdrechtse plassen spreekt menigeen tot de verbeelding. En terecht, ook afgelopen editie was een groot, gezellig, en strak georganiseerd roeifeest. Op zaterdag kwamen wij (Marrit en Misha) in actie in de dubbeltwee. In temperaturen ver boven de voorspelde waarden roeiden wij met een lekkere cadans, frisse halen en een strakke focus 5 boten voorbij. De concurrenten leken van geen wijken te willen weten, maar wij roeiden fysiek kapot maar met ongeschonden materiaal naar de 9e plek.

De dag daarna kwam Team Bonny met Merle, Carlijn, Marrit en Misha in de dubbelvier in actie onder leiding van Lisa. Alsof de treinreis niet genoeg van onze ster-stuur had gevraagd, leek het er even op dat ze in plaats van via een coxbox via een ogenschijnlijk middeleeuws marteltuigje (' bekje') zou moeten communiceren. Gelukkig redde Saurus haar hiervan. Met Lisa haar motiverende mantra’s, een strak geslagen tempo, technische aandachtspunten en frequente beenpushes roeiden wij naar een mooie 7e plek. Weliswaar beide keren geen winst, maar met een dik tevreden gevoel kijken wij terug op het weekend. Veel dank ook aan de support door o.a. onze topcoach Titus, Annemiek en de jonge MWC-heren.

Als kers op de taart kwamen de laatstgenoemden (de heren) uit in de tweezonder; Na een prettige overnachting in Hilversum was het zondag 22 oktober tijd om naar de Hilversumse roeivereniging Cornelis Tromp te gaan. Hier aangekomen word je meteen overweldigd door de drukte en wirwar van boten en roeiers. De Empachers en Filippi’s schuiven rakelings langs elkaar; kortom voor ieder die een beetje een zwak heeft voor mooie boten een ware lust voor het oog. Gelukkig waren Luc en ik er al redelijk vroeg aangezien de damesch mastersgroep een blok voor ons startte en wij hen toch wilde aanmoedigen. Op deze manier konden we ook mooi genieten van al het andere moois.

Nadat de damesch hun boot met krachtige halen over de finish gepushed hadden, was het voor ons tijd om ons om te kleden, in wedstrijdtenu met rugnummers gewapend de laatste voorbereidingen treffen. Riemen in de buurt van het vlot leggen, drinkflessen er tussen en dan de boot halen. Op de Tromp betekent het “de boot halen” letterlijk aansluiten in de file van en naar het vlot. Met ruim 800 inschrijvingen (boten) en een vlot met ruim 6x de capaciteit van MWCs havenvlot is het alsnog aanschuiven. Het devies; niet te vroeg vertrekken naar het vlot, dat doet immers iedereen en dan sta je dus extra lang met je boot in je nek. Na een relatief korte file de boot vlot aan het vlot gelegd en weg waren we. Na ons standaard oproeiprogramma te hebben afgewerkt hebben we rustig de resterende meters van het 5.2km lange traject afgelegd. In de tussentijd alleen nog even lopen spelen met een 4+ van Njord, tijdens de opzetjes van deze boot gemakkelijk mee doen en er vooruit varen. Dit gaf enig gevoel van “het zit wel goed”. Bij de start aangekomen kwamen we onze tegenstand voor het eerst onder ogen, tussen de tweezonders met ‘oude mannetjes’ twee boten met kereltjes met het formaat van doorgewinterde verhuizers. Deze ploegen waren respectievelijk van Orca en Proteus, een viertal roeiers die al enige malen in de Oude Vier van deze verenigingen hebben opgetreden. Dat wordt dus een zware dobber! Na de gebruikelijke voor-de-wedstrijd-box, gingen we van start. In een vrij ambitieus tempo van 31+ gingen we weg, dit hebben we snel terug gebracht naar 28 wat een beter tempo is bij een wedstrijd over 5.200 meter. Na de start hebben we direct de boot van Orca in ons kielzog, deze wil er graag voorbij en wij hebben ongezegd voorgenomen dit zo lang mogelijk uit te stellen. Pas na 2200 meter lukt het de ploeg van Orca ons voorbij te komen en we moeten ze dan ook laten gaan. In de strijd die we hebben gevoerd met Orca zijn we de boot die voor ons gestart was ondertussen voorbijgeschoven. Dit ging zonder noemenswaardigheden. We zaten lekker in de race, maar met Orca voor ons had de boot van Proteus het ondertussen op ons voorzien, deze gasten hadden het duidelijk met Orca aan de stok en de rest van het veld deed er niet toe. Gebruikmakend van de aanhouden de druk vanuit de Proteusboot hebben Luc en ik ons met gezwinde spoed over het parcours getrapt maar precies onder de laatste brug moesten we de boot van Proteus ook laten passeren, gelukkig was het de laatste 1.000 meter. Dit gaf ons de kans om onze spreekwoordelijke tanden in het kontje van de Proteus Empacher te zetten en met toenemend tempo en snelheid op de finish af te stormen. Na het bordje dat aangaf dat de laatste 500 meter ingegaan zijn gingen alle remmen los en hebben we de boot nog een laatste push gegeven. Tempo verder om hoog en de snelheid ging goed mee! Uiteindelijk zijn we met een mooie split van 1 minuut en 49 seconde per 500 meter over de finish geschoven onder het luidkeels toejuichen van de dameschploeg. Dit resulteerde uiteindelijk in een 4 de plaats in een veld van 8 deelnemers. Niet helemaal waar we op gehoopt hadden maar aan de race heeft het niet gelegen. Wel hebben we geleerd dat 2 minuten en 2 seconde gemiddeld per 500 meter niet voldoende is om de strijd winnend te beslissen. Wij weten nu wat we komende winter moeten verbeteren zodat we de volgende keer meer vooraan in het veld eindigen.