Blikken op het Spaarne

MWC heeft zich doen gelden bij de Spaarne Lenterace, gehouden op 13 en 14 mei 2023.

Vier ploegen op het water. Vier keer knetterhard gevaren. Drie keer geblikt.

Maar to-the-point. Vier ploegen in de wedstrijd dus. Twee op zaterdag, twee op zondag.

Mixed Masters dubbeltwee dames

Eerst Max en Anneke (Meneer en mevrouw Cramwinckel dus) in het Mixed Masters dubbeltwee veld. Een veld met zeven ploegen waarvan zij de oudste meest ervaren ploeg waren. Anneke op slag en Max als de motor op boeg. Hun ervaring bracht mee dat ze geleerd hadden gewoon hun eigen ding te doen zonder zich veel aan te trekken van wat andere ploegen en dat gaf rust en focus. Direct na de start zochten ze het goede tempo dat ze probeerden in de race vast te houden. Dat lukte heel aardig. Er ging ietsje snelheid uit in het tweede bochtiger deel van de race en de finish kwam niet te vroeg, maar ze hadden er wel alles uit gehaald. Goed gevoel over de race, tijd okay. Uiteindelijk bleek die tijd, omgerekend op basis van correctiefactoren naar leeftijd, zelfs voldoende voor een blik. Dat was een onverwachte extra bonus. Zeer tevreden met het resultaat natuurlijk.

Heren Masters tweezonder

In het zelfde blok voeren Chris van Oostrum en Luc Timmermans in het Heren Masters tweezonder veld. Een wat kleiner veld met vier ploegen, maar een veld dat ze ook met overmacht in hun zak staken na een zeer solide race volgens hun coach, Hans Kroon, die zeer in zijn nopjes was met hun roeien. Hun verslag:

Daar liggen we dan. In wedstrijdtenue in onze tweezonder. Een laatste slokje uit de bidon. We doen cool, tegen elkaar, tegen de andere ploegen om ons heen, tegen de coach op de kant. Maar van binnen stijgt de spanning. Een paar honderd meter verderop worden er al ploegen weggestart, en over een paar minuten gaan we er achteraan. Zo hard mogelijk van start naar finish. En zo diep mogelijk gaan, want we gaan hier geen milliseconde laten liggen, dat weten we van elkaar. Is dat leuk? Nee. Het wordt afzien. Kwamen we daarvoor? Jazeker.

We denken nog even terug aan de weg hier naartoe. Die begon al in het najaar van 2022. Of eigenlijk zelfs al eerder. We hadden het plan opgevat om de Tweehead te starten in de tweezonder. En dan niet om ‘m te starten, maar om ‘m te winnen. Winnen is – zo is ons geleerd - immers belangrijker dan meedoen. 

We hadden onze kansen ingeschat. Vorig jaar hadden we die wedstrijd bij lange na niet gewonnen, maar toch ook zeker geen onverdienstelijke tijd neergezet, ergens bovenin het mastersveld. Dus om hem dit jaar te winnen, moest er nog wel wat bijgeschaafd worden. Daar konden we wel wat hulp bij gebruiken. Daarvoor hebben we alle knappe koppen die er op MWC (en daarbuiten) rondlopen om raad gevraagd. Als voormalig winnaar van de Tweehead weet waar Hans Kroon in elk geval waar hij over praat. We moesten sneller worden. Dus werken aan betere techniek, meer core stability, meer flexibiliteit en meer vermogen en wie weet, zeiden ze, zouden we een gooi kunnen doen naar de winst.

En zo zijn we de winter doorgekomen. We hadden de luxe dat we elke zaterdagochtend vanuit Saurus het water op konden. Door vrieskou, regen, mist en hagel. Hans op de kant met zijn messing roeptoeter. Scherper in. Langer onder water. Druk blijven houden. Rustig glijden… Twee keer per week op de ergometer. Soms korte trainingen, vaak lange, en altijd met John Maguire ernaast die techniek en houding nauwlettend in de gaten hield. Eén keer per week pilatesles van Mechteld van Everybody Pilates om in deze stijve harken iets van flexibliteit te krijgen. Met een maxtest werden hartslagzones en lactaatdrempels bepaald. En dat werd allemaal aan elkaar geknoopt door Bart, die een langetermijnplan opstelde om ons klaar te stomen voor de wedstrijd. Een teamprestatie, waar wij alleen het domme werk maar uit hoefden te voeren. Week in, week uit.

In februari stond ons eerste ijkmoment op de kalender. Op de Winterwedstrijden in Delft zouden we kunnen zien wat we waren opgeschoten en waar we nog moesten verbeteren. De laatste training op de ergometer bleek Luc opeens sneller dan Chris. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Maar het bleek een voorbode; Chris had een flinke griep te pakken, dus een wedstrijd starten zat er niet in. Helaas. Maar het ging om de Tweehead, en die hadden we nog tegoed.

De ijkmomenten die we wèl hadden gehad, stemden in elk geval al hoopvol. Op de Armyregatta nog net tweede, achter een snelle ploeg van Njord, maar op de Moordregatta waren we gewoon de snelste tweezonder (maar geen blik, want een te klein veld). Vervolgens op de Beatrix Winterrace de snelste tijd, en eindelijk een blik mee naar Maastricht kunnen nemen.

Maar nu de Tweehead… Dat is toch andere koek. Hier komt heel roeiend Nederland samen om te laten zien wat ze in huis hebben. Aan de voorbereiding zou het niet liggen. De uren op de ergometer en al die meters in de boot zouden nu hun vruchten af moeten werpen. Twee maanden geen alcohol, op tijd naar bed. We hadden de laatste weken zelfs in een mooie Filippi van Lucs ‘oude’ vereniging Laga getraind. Die paste beter bij ons gewicht en sneed prachtig door het water. Alleen al mentaal scheelt dat zo een paar seconden. Alles voor de winst.

En zo togen we met geleende Filippi en al naar Amsterdam. Niets werd aan het toeval overgelaten. Zelfs de voorzitter was mee voor de nodige aanmoediging. Maar het enige waar we geen invloed op hadden, zat ons niet mee. Het ochtendblok was afgelast vanwege het slechte weer. Veel wind, af en toe een bui. Maar het middagblok – waar wij zouden starten – gelukkig niet. De Amstel was een mooie klotsbak geworden van het stormachtige weer. Dat beloofde spektakel te worden. 7,5 kilometer is sowieso al afzien, en die golven maken dat niet leuker. We hadden er zin in!

Maar helaas… De vlotcommissaris van RIC vond het onverantwoord om roeiers het water op te laten gaan, en we konden onverrichter zaken weer de A2 afzakken.

Een mentale dip waar wel een paar alcoholische versnaperingen voor nodig waren om de teleurstelling te verwerken en de draad vervolgens weer op te pakken. De Lenterace zou het nieuwe doel zijn. 4,5 kilometer over het Spaarne, in Haarlem. 

En daar liggen we dan. In wedstrijdtenue in onze tweezonder.  Traditiegetrouw geven we elkaar een boks en pakken we in lighthaal op. Hans kijkt vanaf de kant toe hoe we langzaam doorschuiven richting de voorstart.

We doen waar we voor kwamen. Bij de voorstart bouwen, en op wedstrijdsnelheid door de start. Al onze tegenstanders starten na ons, dus die kunnen we mooi in de gaten houden. In eerste instantie gebeurt er weinig tussen de ploegen. We zien onze concurrenten van Viking iets dichter bij hun voorgangers komen, maar grote verschillen zijn er niet. Na ongeveer 1000 meter zien we onze bootsnelheid iets oplopen, en zien we dat we langzaam aan het schuiven zijn. Het gat tussen ons en onze achtervolgers wordt steeds groter.

Een klein tikje met Lucs paal tegen het te smalle en te lange bruggat, maar daarna snel weer opgepakt en lekker doortimmeren. Door de stuurmanskunsten van Chris door het smalle maar net iets snellere bruggat. Afsprinten in tempo 31, en finishen voor de vereniging.

De klok stopt op 18.51 minuten als we over de finish komen. Het blijkt ruim de snelste tijd voor een tweezonder vandaag, en ongeveer een minuut sneller dan onze grootste concurrent. En ook al voelt het als een troostprijs, het blik gaat mee naar Maastricht. Coaches tevreden, roeiers blij

Dames Masters Dubbeltwee veld

Fij en Ym waren op zondagochtend aan de beurt voor het Dames Masters Dubbeltwee veld. Het was een bewuste keuze om in dit veld (met uiteindelijk 13 boten) te starten en niet in het clubveld een dag eerder, ondanks dat ze daardoor op zondag twee keer moesten starten. In dit veld verwachtten we namelijk de belangrijkste tegenstanders waar we in de Tweehead, die eerder dit jaar op het allerlaatste moment gecanceld was, tegen hadden willen varen. De teleurstelling over die wedstrijd waar we de wintervoorbereiding op gericht hadden, had er wel toe geleid dat de dames zichzelf op de Lenterace wilden bewijzen tegen de sterkste tegenstanders. Er was dus best wel wat zelfvertrouwen toen ze in de boot stapten, maar zeker ook spanning. Na het oproeien en het wachten voor de start leek die spanning wat gedaald. Maar bij de start waren de dames direct bij de les. Al snel pakten ze de eerste ploeg die voor hen gestart was, vervolgens de tweede en vlak voor de brug ook de derde. Na de bocht op het lange tweede deel was het zaak het tempo vast te houden, maar dat is juist een van hun sterkste punten en ook dat ging dus heel goed. Voor de finish pakten ze zelfs nog een viertje van het veld dat ervoor gestart was. Compleet leeg gevaren gingen ze over de finish. Nadat Fij de vissen gevoerd had bleek dat ze de snelste tijd hadden van het hele veld. Mission accomplished. Heel blij en zeer trots natuurlijk.

Dames dubbelvier

Ruim twee uur na hun race en een half uur na het uitreiken van de blikken konden Fij en Ym opnieuw in de boot stappen. Deze keer samen met Anne en Carlijn en Lisa als stuur in het Dames dubbelvier Clubveld dat in totaal 7 ploegen had. Deze boot had in deze samenstelling maar twee keer getraind met wisselend succes. Maar de verwachting was toch dat ze toch goed mee moesten kunnen komen in het veld. De enige onzekerheid was de mate waarin Fij en Ym hersteld zouden zijn van hun eerdere race. Dat bleek uiteindelijk geen issue. Ook deze boot voer een zeer constante en technisch onverwacht goede race. De snelheid was er vanaf het begin en ook zij hielden die goed vast. Net als eerder op de dag werden de boten die voor hen gestart waren, onder druk gezet, haalden ze er een in en een tweede bijna. Uiteindelijk werden ze derde in hun veld in een heel snelle 17:49 min. Winnaar in het veld was trouwens de Willem III ploeg die eerder dit jaar de Heineken gewonnen had.

Een prachtig weekend dus. Een sfeervol en goed georganiseerd event op een mooie locatie en met prachtige uitslagen voor MWC.

Tenslotte

Speciale dank nog aan Lisa die de vier geweldig gestuurd heeft en verder een all round support mens en sfeermaker was. En ook dank aan Anne met de race afscheid van MWC nam. Ze heeft als ex Saurus roeister maar korte tijd met ons getraind, maar heeft in die tijd toch mooi twee wedstrijden met grote inzet voor onze club gevaren heeft.